Juridische experts en branchekenners waarschuwen dat de huidige manier waarop de Belastingdienst de BPM int bij geïmporteerde occasions neerkomt op verboden discriminatie van importeurs, misbruik van macht door de fiscus en begunstiging van de binnenlandse markt. Deze scherpe kritiek volgt op de in 2022 ingevoerde ‘subjectgerichte’ handhaving bij importauto’s.

Subjectgerichte handhaving houdt in dat niet meer elke auto afzonderlijk wordt gecontroleerd, maar de importeur als geheel . Importbedrijven krijgen daarbij naheffingsaanslagen die meerdere voertuigen tegelijk beslaan, vaak op basis van een steekproef . Daarnaast ontmoedigt de fiscus het gebruik van taxatierapporten bij de BPM-aangifte. Wie toch zo’n onafhankelijk waarderapport indient om de verschuldigde BPM te verlagen, loopt kans op extra controles, weigering van kentekenafgifte en een opgelegde forfaitaire methode . Zo ontstaat feitelijk een ‘BPM-minimum’ — ongeacht de werkelijke waarde.

Deze aanpak wringt met het gelijkheidsbeginsel en Europese wetgeving. Artikel 110 VWEU verbiedt dat ingevoerde occasions zwaarder worden belast dan vergelijkbare voertuigen uit de binnenlandse markt . Toch gebeurt precies dat. Europese rechtspraak, waaronder het arrest Commissie/Nederland (C-437/12), stelt duidelijk dat belasting op importvoertuigen nooit hoger mag zijn dan de rest-BPM van een soortgelijke Nederlandse auto .

De eerste officiële klacht tegen Nederland is inmiddels ingediend bij de Europese Unie. De kern: stelselmatige machtsuitoefening die leidt tot fiscale discriminatie en handelsbelemmering binnen de interne markt. Daarmee is het niet langer alleen een principiële kwestie, maar een lopende juridische procedure.

Importeurs voelen zich gestraft omdat ze legaal gebruikmaken van lagere BPM via taxatie, terwijl binnenlandse handelaren die belastingdruk niet kennen. De roep om een gelijk speelveld is gerechtvaardigd. En zoals het er nu voorstaat: het is niet de vraag of, maar wanneer een rechter deze praktijken zal afwijzen.